Merhaba değerli okuyucular,

Bu köşe yazısı benim sizlerle ilk buluşmam. Zaman zaman karşılaştığım ilginç olayları, yaşadığım zorlukları, sevinçlerimi, üzüntülerimi veya okuduğum kitapların üzerimde bıraktığı etkiyi kısa notlar halinde yazar ama kimseyle de paylaşmazdım.  İnsan bazen konuşamadığı, kimseye anlatamadığını yazarak ifade edince rahatlıyor, belki de eksiğini bu şekilde tamamlıyor. Bana da köşe yazarlığı yapmam teklif edilince önce bir duraksadım ancak sonra neden olmasın dedim içimden.

Sevgili Peygamberimiz, insanların kendini geliştirmesi, yaptıkları ile yetinmemesi için bizleri uyarmış ve “İki günü eşit olan zarardadır.”  buyurmuştur. Ben de bu sözden yola çıkarak kendimi farklı alanlarda geliştirmek, deneyim kazanmak için köşe yazısı yazmaya karar verdim.  Öncelikle heyecanımdan dolayı bir kusurum olursa tüm okuyuculardan özür diliyor, bana bu fırsatı veren site yöneticilerimize teşekkür ediyorum.

Malumunuz olduğu üzere önümüzdeki günlerde Anneler Günü var. Annelerimiz, bizleri dokuz ay karnında taşıyarak dünyaya getiren, yemeyip yediren, içmeyip içeren, yaşamı boyunca çocuklarını her türlü tehlikeden koruyan ve gerektiğinde evlatlarının huzuru için kendi mutluluğundan vazgeçen insandır.

Fedakârlığı, sabrı, hoşgörüsü ve affediciliği sebebiyledir ki cennet annelerin ayakları altına serilmiştir. Kadın olmanın yeteri kadar zor olduğu dünyada bir de annelik görevini üstlenmek tüm annelerimizin sorumluluğunu daha da arttırıyor.

Sözlerimin tam burasında sizlerle yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum. Memuriyete yeni atandığım yıllarda, görev yerim olan çevre illerin birinde dönemin Sayın Valisi ile birlikte devletin koruması altında kalan çocuklarla bir araya gelmiştik. Program kendi akışı içinde ilerlerken benim gözlerim çocuklara takıldı ve yüreğimde tarifi imkânsız bir acı duydum. Her ne kadar devletimiz öksüz ve yetim kalan ya da terkedilen çocuklarımıza en iyi imkânları sunsa ve onların gelecekleri için büyük çabalar gösterse de annesizliğin ve babasızlığın yarattığı yıkım çocukların yüzlerinden okunuyor, yaşadıkları kötü olayların etkisi tavırlarına yansıyordu.

Günümüzde anne baba sözü dinlemeyen ve isyan eden çocukları zaman zaman bu kurumlara götürüp anne sevgisinden mahrum büyüyen çocuklarla buluştursak belki hallerine şükrederler diye düşünüyorum.

Aslında insanoğlu o kadar savunmasız ki annelerimiz bizim için bu hayattaki en büyük kalkan. Hayata gözlerimizi açar açmaz annemizin sütüyle besleniyor, sevgisi ve şefkatiyle de ruhumuzu doyuruyor ve hayata daha emin adımlarla başlıyoruz. Kendim de annelik duygusunu tadan ve iki evlat sahibi olan biri olarak söyleyebilirim ki annelik bu dünyadaki en yüce duygulardan biri ve annelerimiz hayatımızdaki en değerli varlığımızdır.

Evet, onları bu gün dolayısı ile analım, arayalım, güzel hediyelerle gönüllerini hoş edelim ancak diğer günlerde de onları kırmayalım, ihmal etmeyelim. Ben de şimdiden başta beni bu günlere getiren ve her daim arkamda bir kale gibi duran annemin ve tüm annelerin “Anneler Günü’nü kutluyor, tüm annelerimize evlatlarıyla birlikte huzurlu ve mutlu günler geçirmelerini diliyorum.